In de TU Delft Aula is altijd wat te doen. Verspreid over de meer dan 20 ruimtes, waaronder het grote Auditorium met ruim duizend zitplaatsen, vinden jaarlijks zo’n 3.000 bijeenkomsten plaats. Van grote wetenschappelijke congressen tot onderwijs en vergaderingen. “Het is een fantastische uitdaging om dat allemaal in goede banen te leiden. We zorgen ervoor dat medewerkers, studenten en bezoekers van alle voorzieningen gebruik kunnen maken en dat we evenementen op een zo hoog mogelijk kwaliteitsniveau faciliteren”, zegt Lennart van Popta. Hij geeft leiding aan de 14 vaste en 13 oproepkrachten die dit voor en achter de schermen mogelijk maken. 

Klavertjevier

Victor Dekker is een van die vaste krachten. Als gastheer ontvangt hij mensen op een belangrijk en spannend moment in hun carrière: promotiekandidaten die op het punt staan hun proefschrift te verdedigen. Hij vangt ze op, overhandigt ze een klavertjevier om ze succes te wensen namens het Aula-team, en begeleidt ze naar de zaal waar hij ze overdraagt aan de pedel, die de protocollaire kant van de academische ceremonie bewaakt. Victor houdt vervolgens via de portofoon contact met de technici, en vangt ook de overige gasten op. “Vooral heel erg leuk om te doen”, omschrijft hij zijn werk. “Je leert heel veel mensen kennen uit allerlei landen.” 

Met zijn brede glimlach en open uitstraling is Victor bij uitstek geschikt om mensen op hun gemak te stellen. Toch ging dat niet altijd vanzelf. “Ze zijn hier om iets te doen dat ze waarschijnlijk maar één keer in hun leven doen. Dan wil je juist geen fouten maken, dus ik voelde wel druk om het goed te doen”, vertelt hij. Maar als Victor onder druk staat, wil hij nog wel eens gaan stotteren, al is daar steeds minder van te merken. “Het was in het begin wel lastig voor me om zomaar op mensen af te stappen. Niet iedereen neemt de tijd om goed naar je te luisteren en soms lopen ze gewoon door. Dat vond ik wel moeilijk. Maar hoe langer ik dit werk doe, hoe meer handigheid ik erin krijg.”

Naast zijn werk in de Aula is Victor veel in de sportschool te vinden. Hij woont op zichzelf en heeft sinds enkele maanden een nieuwe vriendin. Een goed leven, maar daar heeft hij wel wat voor moeten overwinnen. Victor werd als baby ernstig ziek; als gevolg van de zware medicijnen die hij kreeg, kampte hij met een ontwikkelingsachterstand. Maar Victor houdt niet van stilzitten; hij werkte onder meer als keukenhulp en assistent-conciërge. En nadat hij in 2018 een opleiding tot horeca-assistent afrondde bij Parc Spelderholt, kon hij aan de slag bij TU Delft in het kader van de Participatiewet. 

Die wet moet ervoor zorgen dat meer mensen met een arbeidsbeperking werk vinden (zie kader onderaan). In de praktijk betekent het voor Victor dat hij extra begeleiding krijgt in de vorm van een buddy. Dat is collega Anita Kortland, die sinds zes jaar in de Aula werkt, onder meer achter de balie en in de shop met TU-merchandise. Wat houdt dat in, buddy zijn? “Vooral luisteren en adviseren als er iets is”, vertelt Anita. Anita en Victor plannen elke vrijdagochtend een vast moment in om bij te praten. “Dat kan gaan over het werk of de collega’s, maar ook over persoonlijke zaken. Victor kan goed aangeven als hij ergens mee zit, dus het gaat eigenlijk vanzelf.” 

Enthousiaste collega

Lennart vindt Victor een aanwinst voor het team. “Het is een hele leuke en enthousiaste collega”, zegt hij. Hij vindt het bovendien belangrijk om als leidinggevende een bijdrage te kunnen leveren aan het participatieprogramma. “Door mensen een plek te bieden waar ze zich veilig voelen en zich kunnen ontwikkelen, krijgen ze een actieve rol in de maatschappij. Dat past ook bij onze missie als universiteit: impact voor een betere samenleving.”
Ontwikkeld heeft Victor zich zeker de laatste jaren. Op mensen afstappen is geen punt meer. “Laatst liep hij nog achter iemand aan die na de ceremonie nog niet op de ‘troon’ was geweest voor een foto”, vertelt Anita. En de vele internationale gasten in het Engels aanspreken, gaat na een cursus ook steeds beter. “Het helpt wel dat ik vaak dezelfde zinnen en woorden kan gebruiken”, zegt hij zelf. Al met al heeft Victor het enorm naar zijn zin bij de Aula. “Mijn werk gaat heel goed en ik kan het best met mijn collega’s vinden.” Ook daarin heeft hij een ontwikkeling doorgemaakt. “Je wilt er natuurlijk graag bij horen”, zegt hij, maar gesprekken over politiek of actualiteit gaan soms wel eens aan hem voorbij. “In het begin vond ik dat wel lastig, maar nu accepteer ik steeds meer dat dit gewoon zo is.”