Of het nu in een vliegtuig, de trein of in een bus is, tegenwoordig hebben de meeste passagiers een smartphone in hun handen. Beperkte bewegingsruimte en het langdurig gebogen houden van de nek kan echter bij veel mensen tot ongemak leiden, vooral in de nek, schouders, armen en rug. Voor haar promotieonderzoek onderzocht Sumalee Udomboonyanupap wat er nodig is om betere zitruimte in treinen te ontwerpen, waarin passagiers meer comfort ervaren bij het gebruik van hun smartphone.
Appneksyndroom
Onderzoek bevestigt dat het gebruiken van een smartphone tegenwoordig de activiteit is die treinreizigers het meest bezighoudt. Er zijn ook onderzoeken die aantonen dat mensen nekpijn krijgen van langdurig smartphonegebruik, iets wat Udomboonyanupap het 'appneksyndroom' noemt. Dit soort ongemak kan zelfs leiden tot aandoeningen aan het bewegingsapparaat. Maar toen ze aan haar promotieonderzoek begon, zei Udomboonyanupap dat er geen onderzoek was gedaan naar hoe mensen een smartphone gebruiken, bijvoorbeeld hoe ze hem vasthouden, hoe hun houding is en waarvoor ze het apparaat gebruiken. Met een achtergrond in arbeidsveiligheid en -gezondheid had ze ervaring met het evalueren van de gezondheidssituatie van mensen tijdens hen werk om ergonomie en werkomstandigheden te verbeteren. Op een vergelijkbare manier richtte zij haar promotieonderzoek op het ontwikkelen van achtergrondinformatie die ontwerpers kan helpen bij het beantwoorden van de vraag hoe de zitplaats in een voertuig kan worden verbeterd zodat passagiers comfortabel gebruik kunnen maken van een smartphone.
Dataverzameling
Met haar onderzoeksvraag en hypothese in gedachten had Udomboonyanupap data nodig. "We besloten de treincontext te kiezen omdat passagiers daar, in tegenstelling tot in een vliegtuig, geen scherm in hun stoel hebben”, zei ze. "Maar een treinrit duurt wel lang. Daarom zie je veel problemen door smartphonegebruik bij treinreizigers." Dus begon ze met het observeren van het gedrag van treinreizigers. Aandachtspunten: het gebruik van smartphones procentueel gezien, welke activiteiten worden er op de telefoon uitgevoerd en welke houding nemen ze aan terwijl ze zitten. Vervolgens voerde Udomboonyanupap kleine groepsgesprekken met studenten, werkenden en ouderen om een breed scala aan gegevens te verzamelen. Daarna deed ze een contextmappingstudie, co-creatiesessies met zowel ontwerpers als passagiers, maar ook een labstudie om de situatie van mensen die in een trein zitten en een smartphone gebruiken te simuleren.
Resultaten en aanbevelingen
Uit de gegevens stelde Udomboonyanupap vast dat de vier voornaamste activiteiten op een smartphone zijn: muziek luisteren, video's bekijken, lezen en appberichten versturen. Voor het verzenden van appberichten worden beide handen gebruikt, maar bij het lezen en het bekijken van video's houden de deelnemers de telefoon in hun rechterhand. Ook ontdekte ze dat passagiers hun smartphone het liefst met armsteun gebruikten. Op basis hiervan kon ze een aantal aanbevelingen doen om het comfort bij smartphonegebruik voor treinreizigers te verbeteren.
Omdat haar onderzoek suggereerde dat een armsteun nekklachten vermindert, raadde Udomboonyanupap een in hoogte verstelbare armsteun aan die rekening houdt met de verschillende lichaamslengte van mensen. Haar proefschrift stelt dat de hoogte van de armleuning verstelbaar moet zijn tussen de 18,4-29,5 cm gemeten vanaf de zitting, maar als deze niet verstelbaar is, dan wordt een hoogte van 24,3 cm geadviseerd.
Maar wanneer passagiers een video op hun telefoon bekijken, zou een smartphonehouder de voorkeur hebben. Deze kan bijvoorbeeld worden bevestigd aan de rugleuning van de stoel ervoor, met een hoogte die kan variëren tussen 63,1-87,5 cm gemeten vanaf de zitting.
Ik realiseerde dat slechts één methode van ondersteuning niet genoeg is voor ergonomisch smartphonegebruik, omdat passagiers gedurende de reis verschillende activiteiten uitvoeren
―
Sumalee Udomboonyanupap
Toepassing en reflectie
Mensen over de hele wereld hebben behoefte aan meer comfort, merkt Udomboonyanupap op, en haar onderzoek draagt daaraan bij. "We moeten mensen helpen in hun dagelijks leven en op hun werk”, zei ze. "Het literatuuronderzoek dat ik heb gedaan en de gegevens en richtlijnen die uit mijn werk zijn voortgekomen, kunnen worden gebruikt door ontwerpers of leveranciers van stoelen voor treinen, maar ook voor bussen en vliegtuigen. En de gegevens kunnen ook worden gebruikt om het ontwerp van werkplekken te verbeteren."
Tijdens haar promotieonderzoek was Udomboonyanupap blij dat ze er niet alleen voor stond. "Dit was belangrijk voor mij omdat ik zo ver van huis was. Veel vrienden en collega's hebben me gesteund. Het was niet alleen de kennis die we deelden, maar we hielpen elkaar en tegelijkertijd daagden we elkaar uit." Tegenwoordig werkt Udomboonyanupap als docent en onderzoeker aan de Suranaree University of Technology in haar woonplaats in Thailand. Ze geeft les, adviseert studenten en doet onderzoek. Ze gelooft dat ze de eerste in haar vakgebied is die een academische studie volgt met een focus op ontwerpen, wat haar een unieke set vaardigheden geeft. "Ze bestuderen hoe ze het probleem moeten onderzoeken, maar ze weten niet hoe ze een ontwerp moeten maken om het probleem op te lossen en daarom besloot ik industrieel ontwerpen te volgen”, zei ze. "Ik kan het ontwerpvakgebied combineren met arbeidsveiligheid en -gezondheid en helpen met het oplossen van problemen door toepassing van die ontwerpkennis."
