Humans of Electrical Engineering, Mathematics and Computer Science
Petra van der Ende
Lanterfanten is niet mijn ding, andere mensen ontmoeten geeft mij energie. Toen mijn vrijwilligerswerk in de terminale thuiszorg door COVID op een laag pitje kwam te staan, ben ik dan ook bij een zorghotel aan de slag gegaan. Ik ben ook gastvrouw op de voetbalclub. Mensen binnenhalen, pleisters plakken, wasjes draaien. Ik haal mijn rust uit afwisseling.
Ik heb van nature de aandrang om mensen een beetje bij elkaar te houden. Toen ik met COVID merkte dat iedereen op de afdeling meer ging fladderen, dat het los zand werd, ben ik me daar dan ook als een soort moederkloek om gaan bekommeren. Natuurlijk werd er tijdens online-bijeenkomsten wel gevraagd hoe het met iedereen ging. Dan hoor ik “goed”, maar dan zie ik het al. Dan SMS of app ik ze en dan durven mensen wel wat meer te laten zien van waar ze mee worstelen.
Ik zie ook dat de gedrevenheid, het harde werken, met COVID alleen maar groter is geworden, vooral bij onderzoekers. Het is een soort van houvast in onzekere tijden om harder te gaan rennen. Loslaten, denk ik dan, niet harder rennen. Juist niet. Ga andere dingen doen waar je wel eens over dagdroomt, een reis of zo, desnoods alleen. En zoek daar dan ook contact. Zelf hoop ik deze zomer eindelijk met mijn man en puberzoon naar de Baltische staten en Rusland te kunnen gaan. En dan maak ik zo een praatje met een local, desnoods met handen en voeten.
Even een kopje koffie drinken: ook dat maakt gelukkig.
Bij ons op de afdeling zijn er nieuwe mensen bijgekomen die ik nog nooit heb gezien, en ook mensen na vele jaren vertrokken die helemaal geen afscheid hebben kunnen nemen. Af en toe hebben we een live meeting, op anderhalve meter, en dan ben ik weer helemaal blij, dan straal ik gewoon. Ik hoop zo dat we dankzij COVID geleerd hebben dat het al gelukkig maakt als je even met iemand een kopje koffie kan drinken, en dat we dat niet meteen vergeten zijn als zo meteen alles weer kan. Mensen gaan kapot als ze geen contact hebben. In het verpleegtehuis pik ik ze er zo uit, degenen die echt contact hebben gehad, met hun ouders, kinderen, vrienden, en wie er een beetje alleen door het leven zijn gegaan. Voor buitenlandse studenten is deze tijd extra zwaar. Ik heb me dan ook meteen aangemeld toen het studentenpastoraat met de uitnodiging kwam om hen thuis een kerstlunch aan te bieden. Volgende week hoor ik wie er bij mij langskomen. Kom maar op!
