Ik ben Elsemiek Meijs en woon in Baarn met mijn echtgenoot. Onze twee kinderen zijn sinds kort het huis uit. Sinds een aantal jaren werk ik als zelfstandig coach en raadgever, voor mensen in organisaties. Dat ik nu dit werk zou doen, had ik echt niet kunnen bedenken toen ik de studie Technische Informatica in 1993 in Delft afrondde.
Menselijk gedrag fascineert mij mateloos. De ingenieur in mij wil dat gedrag het liefst precies begrijpen, indelen en duiden. Mijn meer filosofische kant zorgt ervoor dat ik kan accepteren dat veel van wat we als mensen doen onbewust is. En dat we niet hoeven streven naar kennis over hoe het precies zit, of de ultieme regie erop willen houden. Met mijn werk wil ik graag meer menselijkheid in organisaties brengen.
Als ik een klant of coachee kan helpen meer zicht te krijgen op wat hem of haar drijft én beperkt, bewust of onbewust, dan word ik blij. Ik geloof dat dit zelfbewustzijn een essentieel aspect is om duurzaam, succesvol, maar ook gewoon prettig met elkaar te kunnen werken in organisaties.
Het spreekt me aan dat het Universiteitsfonds erop gericht is om studenten en wetenschappers meer maatschappelijke impact te laten realiseren. Dat is een aspect dat echt anders voelt dan dertig jaar geleden. Toen leken we daar op de TU toch minder expliciet mee bezig. Juist aan dat aspect draag ik graag bij.
Op school, als meisje, was ik een dromer die goed haar best wilde doen. Vanuit mijn opvoeding kreeg ik mee dat je in de keuze voor een opleiding niet voor de makkelijkste weg koos. Dat je een stevige ambitie voor het vervolg neerzette. Omdat ik goed was in wiskunde besloot ik informatica te gaan studeren. Die studie was toen ik in 1987 begon al zeer populair, want het was “het vak van de toekomst”. En de slogan van de overheid “een slimme meid is op haar toekomst voorbereid” sprak mij ook aan, want ik vond het leuk om met slim geassocieerd te worden. Dat het Delft werd en niet bijvoorbeeld Leiden was overigens de verdienste van mijn schooldecaan.
Ik studeerde af bij de vakgroep informatiesystemen op een organisatiekundig onderwerp. Ik kijk terug op een prima studietijd, ook al heeft de studie technische informatica als vak nooit mijn hart gestolen helaas. Toch ben ik wel in deze richting gestart met mijn eerste baan, als informatieanalist. Later werd ik project manager en informatiemanager. Ik werkte in grote en kleinere bedrijven. Ik was uiteindelijk MT lid bij Independer. Op inhoudelijk vlak ging mijn werk me altijd vrij makkelijk af. Alles in de onderstroom was minder vanzelfsprekend: hoe leid ik mijn team, welke rol neem ik, hoe krijg ik veranderingen gedragen of hoe beïnvloedt de organisatiecultuur ons gedrag?
Coaching
Bij een groot verandertraject ontdekte ik het fenomeen storytelling. Het was heerlijk om tegenover het analytische en rationele iets nieuws te kunnen zetten. Acht jaar geleden stopte ik als manager en startte een bureau in storytelling. Uiteindelijk waren het de persoonlijke verhalen van de mensen in de organisaties waar ik werkte die mij het meest fascineerden. Zo kwam ik op het pad van persoonlijke coaching.
Verbonden met de TU Delft
Tijdens mijn studie was ik actief bij Virgiel. Ook heb ik een jaar in de studentenfractie ORAS van de Universiteitsraad gezeten. Dat heeft gemaakt dat ik me ook met de TU Delft als geheel verbonden heb gevoeld. Toch heb ik daarna lang geen verbinding met de TU Delft meer gehad. Ik had het te veel druk met werk en gezin. Wel heb ik steeds met trots terug gekeken op het feit dat ik juist hier mijn studie heb gedaan en afgerond. Het diploma van de TU Delft heeft mij vooral opgeleverd dat ik, zonder veel te hoeven uitleggen, altijd bij voorbaat serieus werd genomen, in welke werk-context dan ook. Mensen kennen er veel waarde aan toe.
Na mijn afstuderen kwam ik niet vaak meer in Delft, hoogstens voor een reünie van de studentenvereniging of mijn huis. Toen een vriendin promoveerde kwam ik voor het eerst na jaren weer op de campus. Het voelde in de Aula nog als vanouds.
En toen was het zover dat onze zoon zich op een technische studie ging oriënteren. Ik maakte natuurlijk ongegeneerd reclame voor de TU Delft. Ik herinner me de open dag in Delft die ik samen met mijn zoon bijwoonde. Ik zat weer net zo enthousiast in de collegebanken als dertig jaar daarvoor. Opnieuw was er het gevoel onderdeel van iets bijzonders en groters te zijn.
Mijn zoon maakte de keuze voor Delft en is nu tweedejaars wis- en natuurkunde. Uiteindelijk heeft dat de doorslag gegeven, dat ik open stond voor het verzoek om financieel bij de dragen aan het Universiteitsfonds van de TU Delft via het Goede Vrienden programma. Ik voel me nu weer op een nieuwe manier verbonden met de TUD. Het helpt ook dat er in mijn leven nu meer rust is om bezig te zijn met andere dingen dan werk en kinderen. Ik heb nu eindelijk tijd om de Delft Integraal te lezen! Het spreekt me aan dat het Universiteitsfonds erop gericht is om studenten en wetenschappers meer maatschappelijke impact te laten realiseren. Dat is een aspect dat echt anders voelt dan dertig jaar geleden. Toen leken we daar op de TU toch minder expliciet mee bezig. Juist aan dat aspect draag ik graag bij.
Giving back
Ik was dit jaar bij het Taste of Excellence diner en vond het leuk om daar wat meer te horen over bijzondere ontwikkelingen en onderzoek op de TU Delft. Ook mooi om daar andere Goede Vrienden te ontmoeten, bekenden en onbekenden. Langzamerhand wordt dat een echte community. Voorafgaand aan het diner was ik voor het eerst bij de TU Delft Best Graduate Award Ceremony. Ik zou daar normaalgesproken niet snel heen gegaan zijn. Nu kreeg ik een uitnodiging via het Universiteitsfonds Delft. Van elke faculteit was er een excellente afgevaardigde – mensen die recent hun Master hadden afgerond.
Ik vond het echt inspirerend om deze jonge talentvolle hun thesis in 5 minuten aan leken te horen uitleggen. Het geeft me het vertrouwen te kunnen bouwen op onze kinderen, op mensen die nu jong zijn en hun ambitie laten zien om bij te dragen aan een betere wereld. Het maakte me opnieuw extra trots om onderdeel te zijn van de community van afgestudeerde Delftenaren. En dat maakt dat ik graag iets terug geef.
Ik zou iedereen die zich in het verleden op welke manier dan ook verbonden heeft gevoeld met de TU Delft aanraden serieus te overwegen om Goede Vriend te worden. Een mooie universiteit als de TU Delft verdient het dat de band met haar alumni op deze manier versterkt wordt.
