"Mijn coming out is er maar een uit velen, en ik ben mij bewust van het geluk dat ik heb gehad. Ik begrijp de angst, en de consequenties die er kunnen zijn voor sommigen. Maar de wereld is te groot om jezelf op te sluiten in de kleinste ruimte. Je verdient het om te zijn wie je bent."
Ach meis, dat is maar een fase hoor…
…maak je maar geen zorgen,” zei mijn moeder toen ze me een knuffel kwam geven voor het slapen gaan. Ze gaf me een kus op mijn hoofd, deed het licht uit en sloot mijn kamerdeur. Tijd om te slapen. Ik was dertien, en van slapen was na mijn moeders woorden geen sprake. Ik had haar net verteld over Lieke, mijn allereerste verliefdheid, en Lieke spookte al weken door mijn hoofd. Ik wilde met haar kletsen, met haar naar de bios, met haar wandelen op het strand, haar hand vasthouden, haar knuffelen, mijn vingers door haar haren halen, haar kussen. Je kent het wel, zo’n diepe, intense eerste crush. Ik had verwacht dat mam het wel leuk zou vinden dat ik verliefd was. Ik deelde vrijwel alles met haar, en ik wilde ook mijn verliefdheid dolgraag met haar delen. Maar in plaats van de support die ik verwachtte kreeg ik een koude douche – onverwacht, kortaf en verwarrend. Waarom is Lieke maar een fase? Tellen deze gevoelens niet mee? Waar moet ik me zorgen om maken?
Voordat ik mijn bed in dook…
...was er in mijn ogen niets waar ik het niet over kon hebben met mijn moeder. Maar toen ik wakker werd was er plotseling een iets. Mam heeft het de volgende ochtend niet meer ter sprake gebracht. En ook iedere ochtend daarna bleef het stil. Geen woord van support, geen gesprek. Het was een ‘nietsje’ tussen ons. En ook ik zweeg, niet-wetend wat ik moest met haar stilte. Maar ik wist zeker dat dit geen fase was. Na Lieke kwam Paul, kwam Nadieh, kwam Miranda, kwam Sophie. Allemaal crushes die ik niet kon plaatsen, waar ik niet naar durfde te handelen, en waar ik het niet over heb gehad met mijn ouders.
Na die avond heb ik mijn seksualiteit lange tijd niet durven benoemen. Ik wist oprecht niet wat mijn omgeving dacht over queer relaties. Ik hoorde vrijwel iedereen zeggen dat ze hiervoor open stonden, dat het okee was. Maar ik zag daar vrij weinig van terug. Potten, lesbo’s, viezerikken, gatverdamme, doe je toch niet in het openbaar… De een naar de andere “grap” vloog me om de oren. Op school, op sport, op verjaardagen. Ik lachte het maar weg, met pijn in het hart. Jarenlang ben ik in die kast blijven zitten. Veilig van andermans mening, maar niet volledig mezelf.
En toen ging ik studeren...
... Weg uit huis, weg van school, een compleet andere stad en een nieuwe groep vrienden. De angst zat er nog steeds, maar ik zag het ook als een nieuwe kans. Ik ben begonnen met vrijwel onbekenden in de club, gek genoeg. “Ik ben pan!” schreeuwde ik al dansend naar mijn nieuwe vrienden. Doodsbenauwd was ik. Maar wat ik kreeg was gejuich om me heen, een nieuw biertje in mijn hand, een high five. En we dansten verder. Dat was het. Geen gejoel, geen scheldwoorden, geen “Ach, daar kom je wel overheen.” Op het ritme van ‘DJ got us fallin’ in love’ viel er een last van mijn schouders. Wie ik kies om lief te hebben heeft helemaal geen effect op al deze anderen op de dansvloer. Of ik nou bang ben of niet, we dansen uiteindelijk allemaal verder.
Over dat eerste collegejaar heb ik het verteld aan vrienden en collega’s, en uiteindelijk mijn familie. En nog steeds blijft het wel spannend. Soms krijg ik een “Oh, okee…” en soms een “Oh, wat tof! Thanks voor het vertellen!” Soms krijg ik vragen, soms krijg ik afstand van christelijke en traditionele familieleden. Dat is nooit makkelijk. Maar dan hoor ik Usher in mijn hoofd, en voel ik de klap op mijn schouder. Er zijn genoeg anderen die mij wel nemen voor wie ik ben. De vrijheid die ik mezelf heb gegeven om te zijn wie ik wil zijn overstemt de afstand die zij creëren.
Diezelfde vrijheid ervaar ik steeds meer…
… in mijn dagelijks leven, zo ook op X. Vanaf mijn allereerste dag hebben mijn collega’s duidelijk gemaakt dat het geen ene flikker uitmaakt hoe ik me identificeer. We zijn een team. Om te werken voor een bedrijf dat niet alleen ruimte creëert voor studenten, maar ook voor medewerkers is een verademing. We hebben het onwijs leuk samen, het is super gezellig, en alles is bespreekbaar. X neemt mij voor wie ik ben, en laat mij daarbij volledig mezelf.
Mijn coming out is er maar een uit velen, en ik ben mij bewust van het geluk dat ik heb gehad. Ik begrijp de angst, en de consequenties die er kunnen zijn voor sommigen. Maar de wereld is te groot om jezelf op te sluiten in de kleinste ruimte. Je verdient het om te zijn wie je bent. Durf de kans maar te nemen. Ik beloof je dat er net buiten je eigen cirkel zo veel anderen zijn die klaar staan om je op te vangen. In de wandelgangen van X vind je er in ieder geval genoeg. En hoe eng het ook kan zijn, weet dat er altijd iemand is op X die weet waar je doorheen gaat. Ik denk aan je, with lots of love!
Wie ik kies om lief te hebben heeft helemaal geen effect op al deze anderen op de dansvloer. Of ik nou bang ben of niet, we dansen uiteindelijk allemaal verder.
Lisanne Pool
Communicatiemedewerker bij X en Master student Media en Journalistiek
