Latest News

In voorbereiding op de celdeling moeten cellen hun DNA kopiëren (‘replicatie’). In samenwerking met onderzoekers van het Francis Crick Institute in Londen heeft een team van onderzoekers van de TU Delft nu aangetoond dat de eiwitbouwstenen die betrokken zijn bij de eerste stappen van DNA-replicatie beweeglijk zijn, maar dat ze bij specifieke DNA-sequenties op het genoom hun snelheid minderen. Hun bevindingen, die op 26 maart zullen worden gepubliceerd in het open access tijdschrift Nature Communications, waren te danken een integrale benadering van biofysica en biochemie die nieuwe ontdekkingen op dat gebied zal bevorderen.

De faculteit Technische Natuurwetenschappen heeft vier getalenteerde internationale onderzoekers aangetrokken via het Marie Skłodowska-Curie Actions Individual Fellowships-programma van de Europese Unie. De nieuwe Fellows zijn: Anders Barth (Bionanoscience), Baptiste Heiles (Imaging Physics), Josep Ingla-Aynés (Quantum Nanoscience) en José Palomo Jiménez (Chemical Engineering).

Onderzoekers van de TU Delft hebben een test ontwikkeld waarmee ze specifieke stukjes genetisch materiaal kunnen opsporen, waarna de uitslag met het blote oog af te lezen is. Met de test kunnen onder meer virussen, zoals het coronavirus, en antibioticaresistente bacteriën snel en goedkoop worden gedetecteerd. De resultaten zijn gepubliceerd in Biophysical Journal.

Onderzoeker Marie-Eve Aubin-Tam van de afdeling Bionanoscience heeft dit jaar de H.I. Waterman Sustainability Award gewonnen. De voorzitter van de afdeling Bionanoscience, Marileen Dogterom, reikte de prijs op donderdag 26 november virtueel aan haar uit tijdens een online bijeenkomst.

Hoe dichter we bij het bouwen van een levende cel komen, hoe minder we het kunnen begrijpen. In de driedaagse virtuele workshop “Reconstituting biology - charting the way to minimal cells” beaamden cel-bouwende onderzoekers dat die complexiteit de cel juist zo interessant maakt.

Nynke Dekker ontvangt dit jaar de Spinozapremie, de hoogste onderscheiding in de Nederlandse wetenschap. Naast Nynke Dekker ontvangen prof. dr. ir. Jan van Hest (TUE), prof. dr. Pauline Kleingeld (RUG) en prof. dr. Sjaak Neefjes (LUMC/UL) de Spinozapremie. Prof. dr. Linda Steg (RUG) en prof. dr. Ton Schumacher (AVL/LUMC/UL) ontvangen de Stevinpremie. De laureaten krijgen ieder 2,5 miljoen euro, te besteden aan wetenschappelijk onderzoek en activiteiten met betrekking tot kennisbenutting.

Collageen is de lijm die ons lichaam bij elkaar houdt. Het zit in onze huid, botten, spieren, kraakbeen, gewrichtsbanden, haren, nagels – kortom, in bijna elk weefsel in ons lichaam. Collageeneiwitten vormen op sommige plekken, onder meer in de huid, netwerken die heel rekbaar zijn. Maar waarom die netwerken zo elastisch zijn, was tot nu toe nog onduidelijk. Onderzoekers van de TU Delft, AMOLF en Wageningen University & Research hebben nu ontdekt dat het aantal ‘kruispunten’ een belangrijke rol speelt. Tussen de drie en vier verbindingen per kruispunt is ideaal. Meer verbindingen maakt de collageennetwerken juist minder rekbaar. De nieuwe inzichten kunnen onder meer worden gebruikt voor de reparatie van beschadigd of verouderd weefsel, zoals kraakbeen of huid, en bij het kweken van nieuw huidweefsel voor brandwondenslachtoffers.

DNA in een cel kun je normaliter vergelijken met spaghetti op je bord: een grote wirwar van strengen. Om bij celdeling het DNA netjes over de twee dochtercellen te kunnen verdelen, moet de cel dit organiseren in strak op elkaar gepakte chromosomen. Al jaren is bekend dat een eiwitcomplex genaamd condensine daarbij een sleutelrol speelt, maar biologen hadden geen idee hoe dat dan precies gebeurt. Tot februari 2018, toen wetenschappers van het Kavli Instituut van de TU Delft samen met collega’s van EMBL Heidelberg in real time lieten zien hoe een condensine een lus trekt in het DNA. Maar nu blijkt uit vervolgonderzoek van dezelfde wetenschappers dat dit bepaald niet de enige manier is waarmee condensine het DNA opeen pakt. De wetenschappers ontdekten een volslagen nieuwe lusstructuur, die ze de ‘Z loop’ noemen. Op 4 maart publiceren zij dit nieuwe fenomeen in Nature, waar ze voor het eerst laten zien ze hoe condensine onderling samenwerkt en DNA opvouwt in een zigzag structuur.