Humans of Electrical Engineering, Mathematics and Computer Science
Venkatesha Prasad
Als wetenschapper probeer ik de wereld te verbeteren en mensen samen te brengen. Daarom ben ik onder andere bezig met het ontwikkelen van een zintuiglijk internet: zodat we via het web betekenisvoller contact kunnen hebben, omdat we elkaar echt kunnen aanraken. Ik geloof in het concept van 'karma': je krijgt terug wat je geeft. Als iedereen goedheid deelt, zal de samenleving uiteindelijk in harmonie zijn. Dat heb ik van mijn vader geleerd, die als postbode zo veel mogelijk mensen probeerde te helpen.
Als ik in Delft ben, en dat is 70% van het jaar, mis ik de drukte van India. Misschien ook omdat we met een uitgebreide familie samenleven. Maar als ik in Bangalore ben, denk ik ook vaak aan Delft. Natuurlijk aan mijn studenten, maar ook aan de prachtige grachten, de rust - we hebben geluk om in zo'n mooie, rustige en schone omgeving te wonen. Dat motiveerde me om bomen te planten in mijn wijk in Bangalore. Niet zomaar een paar, zo'n 150 onder mijn directe hoede en 700 met hulp van anderen. Onze wijk is nu een van de groenste van de stad, en de hele gemeenschap draagt haar steentje bij. Uiteindelijk is het mijn doel om CO2-neutraal te sterven.
We kunnen altijd meer doen, dat geeft me hoop!
COVID is een enorme belasting geweest op onze gemeenschap, ook voor mijn gezin. Op dit moment zijn 7 van mijn familieleden positief getest. Dit zijn voor mij dus beangstigende tijden. Toen ik in India was tijdens de Delta-uitbraak hebben we hulpacties georganiseerd. We hebben in totaal 125 gezinnen geholpen die echt hulp nodig hadden vanwege de lockdown. In Delta lees je daar meer over. Maar nu mijn familie door COVID wordt getroffen, zie je karma in actie: de gemeenschap helpt mijn gezin. Als we allemaal ons steentje bijdragen, kunnen we samen winnen van COVID.
Mijn grote ‘eye-opener’ was in 1999. Dat jaar werd India getroffen door een enorme cycloon. Samen met medestudenten begonnen we een hulpactie. Terwijl ik hulpgoederen aan het inpakken was, kwam er een kind naar me toe met al zijn speelgoed om naar de kinderen in het getroffen gebied te sturen. Dat moment staat in mijn geheugen gegrift, en ik krijg nog steeds tranen als ik eraan denk. Het kind geeft me zelfs nu nog hoop en herinnert me eraan dat we altijd meer kunnen doen!
