Archief

“Ik leer alle namen van mijn studenten uit mijn hoofd en spreek ze bij het college aan. Ja, zelfs van de tachtig studenten die mijn bachelorvak volgen!” lacht Bertus Beaumont. Hij is gespecialiseerd in evolutiebiologie en geeft vanuit BN/Bionanoscience drie vakken. “Met een persoonlijke en multidisciplinaire aanpak zet ik me in om het onderwijs te vernieuwen.” Dit interview is onderdeel van een artikelenserie over innovatie in het onderwijs en werd afgenomen voor de start van de coronacrisis.

A team of researchers from the University of Oxford, Delft University and IBM Zurich have demonstrated that graphene can be used to build sensitive and self-powering temperature sensors. The findings pave the way for the design of highly sensitive thermocouples, which could be integrated in nanodevices and even living cells.

Al het materiaal dat ‘quantum tinkerer’ Anthon Akhmerov in zijn colleges behandelt staat op een door hem ingerichte website. Zoals van het bachelorvak Solid State Physics dat hij elk jaar aan zo’n 200 studenten geeft. “Omdat alles al online stond is het geven van afstandsonderwijs tijdens de coronacrisis voor mij relatief goed te doen.” Dit interview is onderdeel van een artikelenserie over innovatie in het onderwijs.

Collageen is de lijm die ons lichaam bij elkaar houdt. Het zit in onze huid, botten, spieren, kraakbeen, gewrichtsbanden, haren, nagels – kortom, in bijna elk weefsel in ons lichaam. Collageeneiwitten vormen op sommige plekken, onder meer in de huid, netwerken die heel rekbaar zijn. Maar waarom die netwerken zo elastisch zijn, was tot nu toe nog onduidelijk. Onderzoekers van de TU Delft, AMOLF en Wageningen University & Research hebben nu ontdekt dat het aantal ‘kruispunten’ een belangrijke rol speelt. Tussen de drie en vier verbindingen per kruispunt is ideaal. Meer verbindingen maakt de collageennetwerken juist minder rekbaar. De nieuwe inzichten kunnen onder meer worden gebruikt voor de reparatie van beschadigd of verouderd weefsel, zoals kraakbeen of huid, en bij het kweken van nieuw huidweefsel voor brandwondenslachtoffers.

In verschillende soorten zonnecellen worden dunne laagjes titaandioxide (titania) gebruikt. De methoden waarmee deze titania-films momenteel worden gefabriceerd, vereisen hoge temperaturen en dure, hoogwaardige technologieën. Onderzoekers van de Technische Universiteit Delft (TU Delft) hebben nu een laagdrempelige en volledig organische methode ontwikkeld om op relatief lage temperatuur dunne, poreuze laagjes titania te maken.

Onderzoekers van AMOLF en TU Delft hebben licht zien voortbewegen in een bijzonder materiaal, waarin het geen last heeft van weerkaatsingen. Het materiaal, een fotonisch kristal, bestaat uit twee delen met ieder een net iets verschillend patroon van gaatjes.

De Royal Society of Chemistry heeft Dr. Valeria Garbin gekozen als ontvanger van de 2020 Soft Matter Lectureship. Deze jaarlijkse prijs werd in 2009 in het leven geroepen ter ere van een early career-wetenschapper die een belangrijke bijdrage heeft geleverd op het gebied van de zachte materie.

DNA in een cel kun je normaliter vergelijken met spaghetti op je bord: een grote wirwar van strengen. Om bij celdeling het DNA netjes over de twee dochtercellen te kunnen verdelen, moet de cel dit organiseren in strak op elkaar gepakte chromosomen. Al jaren is bekend dat een eiwitcomplex genaamd condensine daarbij een sleutelrol speelt, maar biologen hadden geen idee hoe dat dan precies gebeurt. Tot februari 2018, toen wetenschappers van het Kavli Instituut van de TU Delft samen met collega’s van EMBL Heidelberg in real time lieten zien hoe een condensine een lus trekt in het DNA. Maar nu blijkt uit vervolgonderzoek van dezelfde wetenschappers dat dit bepaald niet de enige manier is waarmee condensine het DNA opeen pakt. De wetenschappers ontdekten een volslagen nieuwe lusstructuur, die ze de ‘Z loop’ noemen. Op 4 maart publiceren zij dit nieuwe fenomeen in Nature, waar ze voor het eerst laten zien ze hoe condensine onderling samenwerkt en DNA opvouwt in een zigzag structuur.

In 1966 voorspelde de Japanse natuurkundige Yosuke Nagaoka het bestaan van een nogal opvallend fenomeen: Nagaoka's ferromagnetisme.